Öyle bir etkinlik planlayın ki; bu etkinliğe tam 140 ülke kendi milletinden öğrenci göndersin. Etkinliğe gelen bu öğrenciler Türkçe için yarışsın. Türkçe şarkılar söylesin, Türkçe danslar etsin, Türkçe şiirler okusun, bizler gibi giyinsin...

            Zanzibar diye bir ülke duydunuz mu? Peki ya Zambabve, Mozambik, Lihtenştayn, Liberya, Gabon? Belki adlarını bile duymadığınız bu ülkelerden öğrenciler Türkiye’ye geliyor “Ankara’nın Bağları” türküsünü “Tanzanya’nın Bağları” olarak değiştirip, oynayarak, danslar ederek büyük bir içtenlikle söylüyor. Renkler ayrı fakat kalpler bir... Hangi güç bunu yapabilir? Kim böyle bir güzelliğin gerçekleşmesini sağlayabilir?

Bir yabancıya Türkçe öğretmeyi filan geçin, Tanzanyalı bir gence “Tanzanya’nın Bağları”nı okutun, Kenyalı gençlere de bu oyun havasıyla dans ettirin hadi. Pek uzak değil ama Iraklı bir gence “Urfalıyam Ezelden” türküsünü okutsanıza... Güney Afrikalı bir öğretmen çıksın ve Türkçe anlattığı hayat hikâyesiyle sizi gözyaşına boğsun...

Tabi birde şöyle bir şey var; siz bunca emek harcayın, dilinizi, kültürünüzü tüm dünyaya duyurun, 11 senede 140 ülkenin gençlerine hitap edin ama biri çıksın ve artık bu etkinlikler yapılmayacak desin. İşin garip yanı da şu ki bu kişi Türkiye Cumhuriyetinin en yetkili kişisi olsun...

Evet dostlar, anladığınız gibi Türkçe Olimpiyatlarından bahsediyorum. Adını bile duymadığımız ülkeden öğrencilerin gelip de, bizim halk oyunumuzu bizden güzel oynadıkları Türkçe Olimpiyatları maalesef artık yapılmayacak. Peki ya neden? Hiçbir neden yok!

Böyle bir durum karşısında ne söylenir, ne yazılır açıkçası pek bilemiyorum. Eminim ki o gençler -bir çoğu akranım- bir sevda ile bir aşkla çıktılar bu yola. Bu yazıyı okuyan hiç kimse eminim ki “Türkçe Olimpiyatları bitmeli” demiyordur. Emin olun söyleyecek en ufak bir şey bulamıyorum daha fazla!

Peki ya yurtdışındaki, Türkiye’nin binlerce kilometre ötesindeki Türk okulları? O okulların ne suçu var? Boğazlarına kadar açlığa, sefalete, kıtlığa, belki de suça batmış, Dünyanın unuttuğu o ülkelerdeki bir çıkış kapısı, bir umut ışığı olan o güzelim Türk okulları... Renkleri, ırkları, dinleri birleştiren Türk okullarına kim zararlı veya kötü diyebilir ki?

Değerli dostlar maalesef daha fazla yazmaya elim varmıyor. Ben bu yazıyı hazırlarken çok vahim bir haber daha aldım; maalesef twitter da yasaklanmış durumda. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim... Türkiye, İran gibi Afganistan gibi bir ülke olma yolunda emin adımlarla ilerlemektedir! Cumhuriyetin bütün kazanımları yavaş yavaş bitmeye, tüketilmeye başlanmıştır! Bundan önce hazırladığım yazımın, çeşitli endişelerle sansürlenip yayınlanmaması bile aslında ne noktaya geldiğimizi göstermektedir.

Şundan eminim ki, en azından Türk genci bu gidişe dur diyecektir. Elbette ki bu gidişata dur demenin adresi sokaklar değil, sandıklardır!

Sevgi ve saygılarımla...

         Furkan ÖKSÜZ

    furkanoksuz19@hotmail.com