Kara Günler...
         Hani derler ya hep; “kötü şeyler üst üste gelir” diye, herhalde şu günlerde o üst üste gelen kötü şeyleri yaşıyoruz maalesef. Bazı güldüğümüz bazı hüzünlendiğimiz ama en çok ta derin bilgi ve birikimleri ile aydınlandığımız üç bilgeyi kaybettik son bir hafta içinde.

  
         Bu üç büyük şahsiyeti anlatmaya kelimeler yetmez belki de -ben o cüreti gösteremem bile- ama kısaca anlatmak istesek belki de şöyle deriz:
Gazeteciliğin anlamını bize öğreten büyük insan...Mehmet Ali Birand.Başlı başına bir hoşgörü timsali...Toktamış Ateş.Deprem öğretmenimiz, namı diğer “Deprem Dede”...Ahmet Mete Işıkara. 

         Böylesine büyük değerleri yitirmenin üzüntüsünü yaşarken herhalde onları anmadan geçmek olmazdı diye düşünüyor ve hepsine rahmet diliyorum... 

Yanvar Katliamı
               1990 yılının 19 Ocak’ını 20 Ocak’a bağlayan gece bağımsızlık yolundaki Azerbaycan’a, Rus Kızıl Ordu’su tarafından yapılan katliamdır... Ne yazık ki Rus tarihinde bir utanç gecesi olarak kalacak olan bu olay, aslında direniş ve bağımsızlık hareketlerinin de başlangıcıdır. 

              Adı “Bağımsızlık Meydanı” anlamına gelen Azadlık Meydanını dolduran binlerce Azerbaycan Türk’ü, belki de katledileceklerini bildikleri halde “BİR KERE KALKAN BAYRAK BİR DAHA İNMEZ!”  diyerek tankların üzerine yürüdüler. 20 Ocak sabahı Azadlık Meydanı kan gölüne dönmüştü. 200 kadar kardeşimiz katledilmiş, yüzlercesi de Ruslar tarafından yaralanmıştı... 

             Peki ya Türkiye’nin bu katliam karşısında tutumu ne oldu? Şu günlerde Filistinlilere, iki yüzlü Suriyelilere, kahpe Ermenilere ve de ayrımcılık, bölücülük yapan dışarıdaki bazı Kürtlere kendi halkından çok değer veren Türkiye, “Bağımsızlık” diye bağıran kardeşlerimizin feryadını duymadı... Tıpkı bugün olduğu gibi onları görmezden geldi.

              İnsan hakları bekçiliğine soyunan; Ermeni’nin, Kürt’ün olmayan hakkının peşinde koşan batılı güçlerle beraber, maalesef bu katliamı izlemekle yetindik... 
        

             20 Ocak 1990 gecesi, bağımsızlık uğruna kendilerini feda eden asil kardeşlerimizi saygıyla anıyorum. Hrant Dink için toplanıp “Hepimiz Ermeniyiz” diye haykırıp ta, sokaklara dökülüp bu hazin katliamı anmayanlara yazıklar olsun!!!