Bir küçücük gül ile minicik bir bülbülün devasa aşkıdır bu...

Asırlardır söylenen, dilden dile dillenen, gahi Leyla, gahi Mecnun...

Öyle ya; her aşığın bir ahı var... Sakın ola ki, biri ottur biri kuştur diye küçümseme gafletine düşmeyesiniz! Sonra, öyle bir bülbül olursunuz ki daha ötmesini bilmeden gülün goncasının açmasını bekler durursunuz...                 

O minicik bülbül ki boyuna, posuna, bir lokmacık etine bakmadan semada uçuşup dururken, öyle bir koku almış ki, bir anda başı dönmüş, kolu kanadı kırılmış...

Gülün rayihasının meftunu olup “acep nereden gelir bu koku” diyerek semadan yere doğru seyirtmiş...

Uzun bir müddet ağaçların, otların, çalıların arasında bu güzel kokunun sahibesini aramış durmuş...

Bulamayınca da, yüksek bir yere konmuş, yanık yanık öterek sesini duyurmaya çalışmış...

“Kaşları yayım, çehresi ayım; benlerin çoktur, akranın yoktur; bir yüz mahım, zülfü siyahım. Bakıp durmalı, cana sarmalı, hemen almalı...”

Gül uzaklardan gelen bu hoş serencamı işitmiş, O da güzeller güzeli bu sesin sahibine bir anda meftun olmuş. Rayihasından olabildiğince kokuları, rüzgarın peşi sıra savurmuş. Bülbül de, rüzgarın ardından gelen kokuları takip etmiş... 

Bülbül gülü görmeden kokusuna meftun olmuş, gül bülbülü görmeden sesine aşık olmuş... Aşık ile maşuk vuslat hasretiyle yanıp kavrulurken kavuşmaları fazla zaman almamış.Derken, vuslat hasrete mani olamamış...

Bülbül güle öyle sevdalanmış, öyle sevdalanmış ki; onun her halini görmek istemiş. Gül de sevdalısının sesine öyle meftun olmuş ki, ona en güzel kokularından hediye edebilmek için, bir solmuş bir açmış...ona en güzel halini göstermek istemiş. 

Her aşkın bir cilvesi vardır, bülbül ile gülün aşkının cilvesi ise birbirlerine aşık olup kavuşup hasretlerinin son bulmamasıdır. Yani vuslatın hep bir başka bahara kalması... 

Bülbül öttükçe gül açmış, gül açtıkça kokusu bütün aleme yayılmış. Gül utancından gonca haline dönmüş. Bülbül gülün bu halini görebilmek için var gücüyle, ötmüş ötmüş ötmüş...

Gel gelelim; gül tomurcuktan gonca haline geçtiği sıra bülbül, hep bitap düşüp yorgunluktan, uykuya gaflete dalmış. Her uyandığında gül açmış, bülbül de feryat figan edip göremediğine yanmış...

Ve o andan beri her sabah vakti bu ıstıraplı aşk tekerrür edip durmuş. Bülbül sevdiğinin gonca halini görmek hasretiyle bir ömür ötmüş. Gül ise sevdiğinin en güzel halini görebilmesi ümidiyle bir ömür solmuş solmuş açmış...

Ne gül olmak kolay ne de gül olmak! Bülbül olmayı seçtiysen bir ömür yanacaksın... Gül olmayı seçtiysen bir ömür solacaksın... 
 
 
Bülbül gibi yandığım şu sıralarda, bu küçük hikayeyle sizlere içimi dökmek istedim. Aman deyim gonca olmanın zamanı geldiğinde uykuya dalmayın! Yanarsınız...