Elli yedi yıllık çileli hayatımın,

Yaklaşık kırk yılı Cuma namazlarını,

Arada bir kaçırsam da eda etmişimdir.

Yaşlandıkça da kaçırmamaya itina gösteriyorum.

İyi bir hutbe dinleyicisi olmama rağmen,

Aklımda kalan hutbe sayısı,

Yok denecek kadar da azdır.

                …

Geçen hafta İlçemizin Koyunbaba Köprüsü,

Gemici Mahallesi tarafındaki Beyazıt Camisine,

İki genç öğretmen arkadaşımla,

Cuma namazı kılmaya gittik.

Cemaat yeni toplanmaya başlamıştı.

Hoca, hayvan ve işçi hakları konusunda,

Sohbet ediyordu. Dinledik.

Kul hakkından bahsediyordu,

Bildiğimiz şeyleri tekrar ediyordu.

Sonra minareden ezan okundu.

Ezan bitince hoca sohbet ettiği yerden kalktı.

Hutbe okunan minberin yanına geçti.

Cumanın ilk dört sünneti kılındıktan sonra,

Hoca ayağa kalktı.

Müezzin cami içinde hutbe ezanını okumaya başladı.

Yarabbi! Ezan keşke bitmese dedim.

Ses, vurgu, tonlama ahengi,

Camide oturan beni başka bir âleme götürdü.

Baklava tadında bir ezan oldu.

            …

Hocanın hutbede etkileyici hitabıyla,

Hz. Peygamberin çocuk sevgisinden,

Şefkat elçisi, merhamet pınarı olduğundan bahsetmesi,

Dondurmanın üzerindeki kaymak tadını verdi.

                …

Hoca, hutbenin devamında,

Ailelerin ve toplumun istikbali,

Yeryüzünün küçük ve onurlu halifeleri,

Gönül coğrafyamızdaki çocukların feryatlarının,

Yüreklerimizi dağladığını,

Bu çocukları korumada insanlığın sınıfta kaldığını,

Akan her gözyaşından sorumlu olduğumuzu,

Bunun için ümmetin yetimlerine sahip çıkmamızı,

Çocuklarımızı peygamber sevgisiyle yetiştirmemizi,

İçeren hutbeyi yüreklerimize ve beynimize kazıdı.

                …

Cami adabından dolayı camide söyleyemediğim,

İçimden sessizce söylediğim,

“Allah razı olsun hocam!”sözünü,

Bu yazım, yüz yıllar sonra da okunması dileğiyle,

“Allah razı olsun hocam!”

Muharrem YILDIZ