Ve bu duyarsızlık artık bir kangren gibi toplumun tüm katmanlarını sarmış, biraz duyarlılık gösterenlere de ‘donkişot’ gibi bakılıyor.

***

Yıl 1981..

Cezayir’de hükümet ekmeğe o günün koşullarına göre bir kuruş zam yapıyor..

Halk sokağa dökülüyor..

İşçisi, memuru, esnafı yani tüm halk yığınları zamma karşı tepki gösteriyor.

Ve bu tepkiler sonucunda hükümet zammı geri almak zorunda kalıyor.

Şimdi çoğumuz Cezayir’i her alanda Türkiye’nin gerisinde olduğunu söyler, üstüne üstlük burun kıvırırız.

Ama öte yandan bu ülkede; benzine, mazota, elektriğe yapılan zamlar otomatiğe bağlanır..

Bir iki meslek kuruluşu bağrıyor, çağrıyor..

Sonra, sonrası ise hiçbir şey olmamış gibi, herkes yoluna devam ediyor..

Öte yandan en temel maddelere bile günübirlik zam yapılır.. Tüketiciler örgütsüz olduğu için, nerdeyse davulla-zurna ile karşılanır, bu zamlar..

Bu ve buna benzer örnekleri istediğimiz kadar çoğaltsak da, sonuç değişmeyecektir.

Üretici örgütlenecek, çiftçi örgütlenecek, memur, esnaf ve dargelirli olmak üzere toplumun tüm katmanları örgütlenecek..

Ve en ufak bir olayda bu örgütler kanalıyla tepkiler ortaya konulacak..

Hani demokrasi; örgütlü toplum demek değil miydi? Demokrasiyi tarif ederken genelde; ‘halkın kendi kendisini yönetmesi’ demiyor muyuz?

Öyleyse nerede örgütlerimiz?

Bilmem, ne sevenler adı altında kurulan derneklerde mi örgütleneceğiz!..

Elbette siyasi partiler; demokrasinin vazgeçilmez organlarıdır..

Ama onların büyük bir çoğunluğu da neredeyse toplumdan kendilerini soyutlamışlardır..

Bugün hiç biri de topluma güven vermemektedir..

Hepsinde de bir lider sultası var..

Lider ne derse, o oluyor..

Ankara’da lider bir demeç veriyor..

Ülkenin en ücra köşesindeki belde başkanı da aynı şeyleri söylüyor...

Allah aşkına sizin farklı bir düşünceniz yok mu? diye sorsanız, yine size en demokrat tavırlar sergilenirken, parti disiplininden bahsedilecektir..

Bu yapıyla AB hayal..

Bir iki günden yıllardır özlemiyle (!) yanıp tutuştuğumuz Avrupa Birliği’ne gireceğiz..

Allah aşkına, bu siyasi partilerle, uyduruk kaydırık bilmem kanarya sevenler dernekleri ile mi! (?)

Bünyesinde bulunan esnaf inim inim inlerken, “cek, cak, ceğiz, cağız”larla zaman öldüren meslek odalarıyla mı gireceğiz?

Gireceğimizi sanıyorsak, kendimizi aldatıyoruz demektir?

Çünkü Avrupa Birliği, ne bizi bu “lider sultalı” siyasi partilerle, ne de uyduruk, kaydırık derneklerle bünyesine alırlar..

Alsalar alsalar, yarım asırdan  beri oyaladıkları gibi, “ha yarın, ha öbürgün, bilmem hangi yılın şu ayı “ diye daha çok yol çiğnetirler..

Daha çoğumuzu öbür dünyaya gönderir, bu Avrupa Birliği hayali..

Herşeyden önce; bu ülkede demokrasiyi kurmak zorundayız..

Avrupa istedi diye değil, Türk toplumunun buna fazlasıyla layık olduğu bilinciyle kurmalıyız..

Ama önce işe ‘toplumu depolitize eden 12 Eylül patentli 82 Anayasası’ndan başlamalıyız..

Ve daha da önemlisi; önce demokrasiyi öğrenmeliyiz. Hatta öğrenmek yetmez, özümsemeliyiz. Yaşamımızın tüm alanında teneffüs etmeliyiz.

Ancak o zaman gerçekten kendi sorunlarımıza sahip çıkabiliriz.

Aksi takdirde daha çok çamur çiğner, “ biz şöyle demokrasiyle yönetiliyoruz, böyle yönetiliyoruz”  diye kendimizi aldatır dururuz.

Her şeyden önce demokrasiyi Avrupa istiyor diye değil, Türk toplumunun buna fazlasıyla layık olduğu bilinciyle istemeli ve onu tüm kurum ve kurallarıyla işletmenin mücadelesini vermeliyiz.

Gün demokrasiyi özümseme günüdür..

Başta kendi sorunlarımıza sahip çıkma, duyarlılık gösterme günüdür ki, bunun yolu da adam gibi örgütlenmeden geçiyor..

Gerçekten 21.yüzyılın gerektirdiği gibi yaşamak istiyorsak ve Atatürk’ün dediği gibi çağdaş ülkeler ülkeler arasında yer almak istiyorsak- ki istediğimiz her halimizden belli- bunun mücadelesini vermeliyiz..

Ancak o zaman gerçek demokrasiye kavuşabiliriz!..

Sözün kısası; lafla yürüse yürüse peynir gemisi yürür, o da gider gider bir kara parçasına vurur!..